Arsimi shtëpiak i njohur gjithashtu si shkollimi në shtëpi, është arsimimi dhe edukimi i fëmijëve në shtëpi ose në një sërë vendesh të tjera jashtë shkollës. Edukimi në shtëpi zakonisht zhvillohet nga një prind, mësues ose mësues në internet. Në të kaluarën shumë familje përdornin mënyra më pak formale të arsimit dhe edukimit.  “Shkollimi shtëpiak” është term që ende vazhdon të përdoret zakonisht në Amerikën e Veriut, ndërsa “arsimi në shtëpi” zakonisht përdoret në Evropë dhe në shumë vende të Komonuelthit.

Përmbledhje

Para zbatimit të ligjeve për arsimimin e detyrueshëm shkollor, pjesën më të madhe të edukimit dhe arsimit në fëmijëri e bënin familjet dhe komunitetet lokale. Në shumë vende të zhvilluara, shkollimi në shtëpi është një alternativë ligjore për shkollat publike dhe private. Në vendet e tjera, shkollimi në shtëpi mbetet i paligjshëm ose i kufizuar në kushte specifike, siç është evidencuar nga statistikat dhe statusi ndërkombëtar i shkollimit shtëpiak.

Për pjesën më të madhe të historisë së arsimit dhe në kultura të ndryshme, edukimi i fëmijëve në shtëpi nga anëtarët e familjes ishte një praktikë e zakonshme ndërsa angazhimi i mësuesve profesionistë ishte një mundësi e disponueshme vetëm për të pasurit. Edukimi në shtëpi vazhdoi të mbetet forma kryesore e arsimit deri në vitet 1830. Sidoqoftë, në shekullin XVIII, shumicës së njerëzve në Evropë i mungonte arsimi zyrtar. Që nga fillimi i shekullit XIX, shkollimi zyrtar në shkollë u bë mjeti më i zakonshëm i shkollimit në të gjithë vendet e zhvilluara. Shkollimi në shtëpi humbi rëndësinë e tij në shekujt XIX dhe XX me miratimin e ligjeve të arsimit të detyrueshëm. Sidoqoftë, ai vazhdoi të praktikohej edhe më tutje në komunitete të izoluara. Shkollimi në shtëpi përjetoi një ringjallje në vitet 1960 dhe 1970 me reformatorë arsimorë të pakënaqur me arsimin e industrializuar.