Xhini apo Xhindët (arabisht: جن xhinn) janë krijesa të padukshme në sistemet e hershme fetare arabe para-islamike dhe më vonë në mitologjinë dhe teologjinë islame. Ata janë të përmendur në Kuran (në suren e 72-të, e quajtur Suretu El Xhinn) si krijesa që banojnë në një botë të padukshme për njerëzit. Xhindët, ashtu si njerëzit, kanë liri të zgjedhin a të bëjnë mirë ose keq. Këtë liri nuk e kanë engjëjt. Si njerëzit, kanë shoqërinë e tyre dhe jetojnë në bashkësi. Ata nuk janë të dukshëm për njerëzit, por në të kundërt, ata i shohin njerëzit.

Ashtu si njerëzit, ata janë përgjegjës për veprat e tyre, mund të jenë ose besimtarë (“myslimanë“) ose jobesimtarë (kafirë); varësisht nëse ata e pranojnë udhëzimin e Zotit. Meqenëse xhinët nuk janë as të këqij dhe as të mirë nga natyra, Islami pranoi shpirtrat nga fetë e tjera dhe ishte në gjendje t’i përshtatte ato gjatë zgjerimit të tij. Xhinët nuk janë një koncept strikt islamik; ato mund të përfaqësojnë disa besime pagane të integruara në Islam. Për të pohuar një monoteizëm të rreptë dhe konceptin islam të Tauhidit, Islami mohon të gjitha afinitetet midis xhinëve dhe Zotit, duke i vendosur kështu xhinët paralel me njerëzit, gjithashtu subjekt i gjykimit të Zotit dhe jetës së përtejme. Kurani dënon praktikën arabe paraislamike të adhurimit të xhinëve, ose kërkimit të mbrojtjes prej tyre.

Edhe pse përgjithësisht të padukshëm, xhinët supozohet se përbëhen nga trupa të hollë dhe delikate (ad̲j̲sām), ata mund të ndryshojnë sipas dëshirës. Ata favorizojnë formën e gjarprit, por gjithashtu mund të zgjedhin të shfaqen si akrepa, hardhuca ose si njerëz. Ata madje mund të përfshihen në marrëdhënie seksuale me njerëzit dhe të prodhojnë pasardhës. Nëse lëndohen nga dikush, ata zakonisht kërkojnë hakmarrje ose posedojnë trupin e sulmuesit, duke refuzuar ta lënë atë derisa të detyrohen ta bëjnë këtë nga ekzorcizmi. Xhinët zakonisht nuk përzihen në punët njerëzore, duke preferuar të jetojnë me llojin e tyre në fise të ngjashme me ato të Arabisë paraislamike.

Xhinët individualë shfaqen në hajmali dhe nazari. Ata thirren për mbrojtje ose ndihmë magjike, shpesh nën udhëheqjen e një mbreti. Shumë njerëz që besojnë në xhinë veshin amuletë për t’u mbrojtur nga sulmet e xhinëve, të dërguara nga magjistarët dhe shtrigat. Një besim i përhapur thotë se xhinët nuk mund të lëndojnë dikë që vesh diçka me emrin e Zotit (Allah) të shkruar mbi të. Ndërsa disa dijetarë myslimanë në të kaluarën kanë pasur qëndrime ambivalente ndaj magjisë, duke besuar se xhinët e mirë nuk kërkojnë që dikush të bëjë mëkat, shumica e dijetarëve myslimanë bashkëkohorë e lidhin trajtimin me xhinët me idhujtarinë.

Shejtani (ar. شيطان) ose Iblisi (ar. إبليس) përfaqëson dreqin në Islam.

Iblisi është xhind i cili refuzoj, urdhërin e Allahut, që ti bëj sexhde Ademit (profetit dhe njeriut të parë, sipas Islamit). Iblisi ishte prej xhindve i cili u radhit bash me melaiket. Iblisi ishte në krye të të gjithë xhindëve dhe për një kohë xhindët jetuan në paqe, por pas një kohe shpërtheu lufta “botërore”, midis përkrahësve të Iblisit dhe të atyre që kundërshtuan sundimin absolut të tij. Luftës nuk u dukte fundi dhe shumë xhindë u vranë, kështu Allahu dërgoi në ushtri me melekë që të përfundojnë luftën me një procedurë të shkurtër. Shumë xhindë u vranë dhe melekët e morrën Iblisin me vete në qiell. Ai jetoi për një kohë të gjatë me ta dhe pothuajse u bë melek. Pastaj Allahu krijoi Ademin, njeriun e parë dhe i urdhëroi të gjithë që ti bëjn sexhde Ademit. Melekët e kanë bërë menjëherë, kurse Iblisi refuzoi, duke konsideruar veten më të mirë, sepse ai ishte i krijuar nga zjarri e Ademi nga dheu. Allahu e mallkoi, kështu Iblisi, babai i xhindëve, u kthye në Shejtan. Kërkesa e tij e fundit ishte që ti drejtonte njerëzit të bëjnë mëkate.