Pafundësia
Pafundësia ose e pakufishmja (lat. infinitas) është cilësia e asaj që nuk ka kufi në numër ose në madhësi. Ajo mund të zhvillohet vetëm në mënyrë abstrakte në përfytyrimin tonë dhe lidhet me trupat, që s´kanë kufinj kohor ose hapësinor. Shënohet zakonisht me shënjën {\displaystyle \infty }. Pafundësia lidhet me disa koncepte që u ngritën në teologji, filozofi, matematike dhe jetën e përditshme. Përdorimi i fjalës në gjuhën popullore nuk pajtohet me kuptimet teknike të emërtimit.
Në teologji, p.sh. në veprat e teologëve të tillë si Duns Scotus, natyra e pakufishme e Perëndisë ka të bëjë me kuptimin e të qënit pa detyrime apo shtërngesa, me tepër sesa kuptimi i të qënit pakufi në sasi. Në filozofi, pafundësia mund t´i mvishet hapsirës dhe kohës, si p.sh. në antinominë e Imanuel Kantit. Si në teologji ashtu edhe në filozofi, pafundësia është shqyrtuar në artikuj të tillë si e fundmja, absolutja, Perëndia, dhe paradokset e Zenonit.
Në matematikë, pafundësia (∞) lidhet me çështjet e temave të artikujve si limiti, numri alef, klasa, teoria e bashkësive, absoluti i pafundëm, numrërori i madh themelor, pafundësia absolute, numri mbireal, etj.
Pikëpamjet indiane mbi pafundësinë
Dokumenti më i vjetër i njohur mbi pafundësinë vjen nga India e lashtë në Jajur Veda (rr. 1200– 900 p.e.s) që pohon se ” nëse ju i hiqni apo i shtoni një pjesë pafundësisë, çfarë mbetet është përsëri pafundësi”.
Cfarë janë përrallat?
Cfarë është fabula?
